στο φως των βιβλίων
Κάθε νέο βιβλίο του Εντουάρ Λουί μου μοιάζει με ένα κομμάτι ενός παζλ. Εκείνου της ζωής του. Μιας ζωής γεμάτη εντάσεις, πολυπλοκότητα και θάρρος. Ενός αγώνα διαρκείας. Έτσι και στο τελευταίο του βιβλίο· γράφει για τη μητέρα του και το χρονικό του δικού της αγώνα προς την ελευθερία.
Διαβάστε περισσότερα “Η Μονίκ δραπετεύει, Édouard Louis”
Ακούμε πολύ συχνά για δολοφονίες γυναικών. Σχεδόν καθημερινά. Συνήθως, είναι μια αναφορά στο δελτίο ειδήσεων ή ένα ρεπορτάζ, το οποίο αντικαθίσταται λίγο αργότερα από ένα άλλο, πιο βαρύγδουπο, σίγουρα πιο φρέσκο οπότε και πιο ενδιαφέρον, ενδεχομένως, νέο. Το 2016, ο πολωνοεβραϊκής καταγωγής καθηγητής Ιστορίας και συγγραφέας Ivan Jablonka αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο για μια δολοφονημένη νεαρή γυναίκα, την Γαλλίδα Λετισιά, να ξετυλίξει το νήμα της ζωής της καθώς και της δολοφονίας της και να αφιερώσει 400 σελίδες σε εκείνη και σε ένα γεγονός που συγκλόνισε τη Γαλλία.
Διαβάστε περισσότερα “Λετισιά ή το τέλος των ανδρών, Ivan Jablonka”
Η αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τα μάτια του Κώστα Χαρίτου
Πριν από αρκετά χρόνια, περπατώντας στο βροχερό Παλέρμο, βρέθηκα σε ένα από αυτά τα πολύ όμορφα, πολύ μικρά και πολύ ζεστά βιβλιοπωλεία τα οποία, ειδικά αν τα επισκέπτεσαι ως ταξιδιώτης, τα αγαπάς λίγο περισσότερο. Μεταξύ πολλών βιβλίων, διάλεξα ένα του Αντρέα Καμιλλέρι, ως αναμνηστικό από το ταξίδι μου. Λίγο πριν φύγω ρώτησα τον συμπαθέστατο βιβλιοπώλη εάν τυχόν γνωρίζει έναν συγγραφέα με το όνομα Πέτρος Μάρκαρης. “Φυσικά”, αναφώνησε. Πήρε μια σκάλα και ανέβηκε για να μου βρει βιβλία του, μεταφρασμένα στα ιταλικά. Δεν αποτελεί καμία έκπληξη όλο το παραπάνω φυσικά, καθώς ο Πέτρος Μάρκαρης αποτελεί, μάλλον, τον πιο μεταφρασμένο και διαβασμένο Έλληνα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Διαβάστε περισσότερα “Ο Τσε αυτοκτόνησε, Πέτρος Μάρκαρης”
The Swimmers είναι ο πρωτότυπος τίτλος του ιδιαίτερου έργου της Julie Otsuka, Αμερικανίδας με ιαπωνική καταγωγή από τους γονείς της, που δεν σε προϊδεάζει γι’ αυτό που θα διαβάσεις. Το βιβλίο Κολυμπώντας, όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά, είναι ένα ιδιαίτερο έργο κυρίως ως προς τη μορφή του. Εάν δεν ξέρεις τι να περιμένεις από αυτό αργείς να συνειδητοποιήσεις τον αόρατο συνδετικό κρίκο και να εντοπίσεις τον πρωταγωνιστή του έργου. Στην αρχή πρωταγωνιστές είναι οι επισκέπτες μιας πισίνας. Έπειτα, η Άλις, μια τεχνικός μικροβιολόγος εργαστηρίου και πλέον συνταξιούχος. Στη συνέχεια ένα κέντρο φροντίδας ανθρώπων με προβλήματα μνήμης και, στο τέλος, η κόρη της Άλις. Πως συνδέονται όλοι αυτοί και γιατί;
Διαβάστε περισσότερα “Κολυμπώντας, Julie Otsuka”
Πιστεύεις πως οι άνθρωποι ήταν πιο κακοί τότε απ' ότι σήμερα; είπε ο βοηθός σερίφη.
Ο γέρος κοιτούσε την πλημμυρισμένη πόλη. Όχι, είπε. Δεν το πιστεύω. Πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι ίδιοι από τη μέρα που ο Θεός έφτιαξε τον πρώτο.
Διαβάστε περισσότερα “Τέκνο του Θεού, Cormac McCarthy”
Μπορεί να μην διάβασα τόσα όσα θα ήθελα, αλλά κάνοντας τον αναγνωστικό απολογισμό της χρονιάς συνειδητοποιώ ότι διάβασα ορισμένα πολύ αξιόλογα βιβλία. Ιδού!
Διαβάστε περισσότερα “Τα αγαπημένα του 2023”
Πριν από δύο χρόνια είχα διαβάσει το βιβλίο του Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα. Τότε είχα σημειώσει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν το ξεχνάς εύκολα. Και είναι αλήθεια. Γιατί ακόμα θυμάμαι πως με είχε κάνει να νιώσω διαβάζοντάς το από την πρώτη του έως την τελευταία του σελίδα, ακόμα το θεωρώ ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και κάπως έτσι είχα σπεύσει να αγοράσω το δεύτερο βιβλίο του David Diop, που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι από τις εκδόσεις Πόλις. Με αυτό το βιβλίο τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά. Η πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή δεν με μάγεψε στην αρχή καθόλου…
Διαβάστε περισσότερα “Η πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή, David Diop”
“Ο Κάιζερλινγκ έχει την ικανότητα να περιγράφει ένα απόγευμα καλοκαιριού με τέτοιον τρόπο, ώστε μέσα στη λάβρα του και μέσα στο μούχρωμα έχει κανείς την αίσθηση μιας ολόκληρης ζωής”
Έρμαν Έσσε
Πόσα έχει να μας πει σήμερα ένα έργο που κυκλοφόρησε στις αρχές του 20ου αιώνα, συγκεκριμένα το 1911, για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ανεπαίσθητες ψυχικές διακυμάνσεις; Μπορεί πολλά, μπορεί και όχι τόσα. Αυτό που μπορεί με σιγουριά να ειπωθεί, ωστόσο, είναι ότι τα Κύματα αποτελούν ένα έργο που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής ή ακόμα καλύτερα μουσική σύνθεση. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι σε ένα αριστοτεχνικά γραμμένο έργο.
Διαβάστε περισσότερα “Κύματα, Eduard von Keyserling”
Σημειωτέον: η ευτυχία δεν είναι μια απάτη.
Το μυθιστόρημα Πλην, του Αμερικανού Andrew Sean Greer, γράφτηκε το 2017, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2018 και μεταφράστηκε στα ελληνικά το 2019. Είχε ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο που δεν το ξεχνούσες εύκολα. Χαράχτηκε στο μυαλό μου μέχρι και πριν λίγους μήνες όταν τελικά, κάπως τυχαία, έφτασε στα χέρια μου. Εκ των υστέρων, μπορώ να πω ότι δεν με κέρδισε τόσο για τo αψεγάδιαστο αποτέλεσμά του όσο για την έντιμη προσπάθειά του να μου αλλάξει τη διάθεση. Ο Πλην είναι ένα χαριτωμένο και διασκεδαστικό βιβλίο για την υπαρξιακή κρίση και τις δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται ζωή. Διαβάστε περισσότερα “Πλην, Andrew Sean Greer”
