Τέσσερα βιβλία που μου κρατούν συντροφιά αυτό το περίεργο καλοκαίρι του 2020. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι. Τέσσερα αλλιώτικα ταξίδια.
Αρχάριοι, Raymond Carver
Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα αντιμέτωπη με την ποίηση του Raymond Carver (1938-1988) και ήταν αποκάλυψη για μένα. Λίγο μετά διάβασα για τη ζωή του. Και κάπως έτσι απέκτησα μια γλυκιά εμμονή. Να διαβάσω ό,τι έχει γράψει. Παρήγγειλα πρώτα τους Αρχάριους, μια συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε αρχικά με τον τίτλο Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη. Βρήκα για καλή μου τύχη πολλά από τα στοιχεία που με συγκινούν στον Carver. Το λιτό ύφος, την ευαισθησία, την προσπάθεια ανάδειξης της απύθμενης μαγείας ή του κινδύνου που ενδέχεται να κρύβουν τα απλά, τα καθημερινά. Όταν μη φτιασιδωμένα κείμενα δημιουργούν τόσα πολλά συναισθήματα και τέτοια πληθώρα εικόνων νομίζω μιλάμε για καλό συγγραφέα.
Κυκλοφορεί σε μετάφραση Γιάννη Τζώρτζη, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το Φάντασμα της Όπερας, η επιστήμη στον πολιτισμό μας, Στέφανος Τραχανάς
Ενώ θεωρούμε, λέει ο Σνόου, αδιανόητο για έναν μορφωμένο άνθρωπο της εποχής να μην έχει, ας πούμε, διαβάσει ποτέ του ένα έργου του Σαίξπηρ, θεωρούμε απόλυτα φυσικό να μην έχει την παραμικρή ιδέα για το τι περίπου λέει ένας τόσο θεμελιώδης νόμος της φύσης όπως π.χ. ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής – ή η θεωρία της εξέλιξης και η παγκοσμιότητα του γενετικού κώδικα, για να προσθέσω δύο δικά μου παραδείγματα που θεωρώ σημαντικότατα.
Κάπως έτσι με κέρδισε ο φυσικός Στέφανος Τραχανάς νομίζοντας ότι απευθύνεται σε εμένα. Όχι μόνο σε εμένα, προφανώς, αλλά σίγουρα έπιασα τον εαυτό μου να σαγηνεύεται από το εν λόγω βιβλίο, που είναι καλογραμμένο, σαφές και απλό. Η επιστήμη ως φάντασμα της φύσης, λοιπόν, αλλά και ως φάντασμα του πολιτισμού μας. Μια αλλιώτικη εισαγωγή στην επιστήμη ή μια εν δυνάμει συμφιλίωση.
Κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Οι λέξεις ταξιδεύουν, Eduardo Galeano
Ο Eduardo Galeano (1940-2015) στις λέξεις. Ο José Borges, σπουδαίος Bραζιλιάνος λαϊκός χαράκτης, στα σχέδια. Ιστορίες και χαρακτικά σε ένα μεθυστικό πάντρεμα όπου μύθοι και θρύλοι, τέρατα και πριγκίπισσες, ιδέες και φόβοι, πραγματικότητα και όνειρο, πολιτική και έρωτας, όλα εμπνευσμένα από τη Λατινική Αμερική, χορεύουν χωρίς κανόνες. Όπως πάντα ο ουρουγουανός συγγραφέας δεν μένει σε ένα λογοτεχνικό είδος. Δεν περιορίζεται και δεν περιορίζει. Και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Άλλοτε συγκινεί και άλλοτε αιφνιδιάζει.
Λίγα λόγια για τη μνήμη (ΙΙ)
Καταφύγιο;
Κόρφος;
Πανωφόρι για να τυλιχτείς όταν σε χτυπάει η βροχή, ή σε περονιάζει το κρύο κι ο αέρας;
Έχουμε άραγε μπροστά μας ένα ανεκτίμητο παρελθόν;
Όσοι παραμονεύουν τον άνεμο για να σαλπάρουν, έχουν για λιμάνι αναχώρησης τη μνήμη.
Κυκλοφορεί σε μετάφραση της Ισμήνης Κανσή, από τις εκδόσεις Πάπυρος.
Ποτέ βία!, Άστριντ Λίντγκρεν
Για το τέλος άφησα ένα βιβλιαράκι, μια μπουκίτσα, που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Θα πάρει δέκα λεπτά αλλά θα το θυμάσαι για πάντα.
Η Άστριντ Λίντγκρεν (1907 – 2002) είναι η δημιουργός της Πίπης της Φακιδομύτης. Δημιούργησε τη διάσημη παιδική ηρωίδα για να ανακουφίσει την κόρη της όταν ήταν βαριά άρρωστη από πνευμονία και έτσι να την διασκεδάσει. Εδώ διαβάζουμε τον λόγο της, το 1978, όταν έλαβε το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών. Ένας σύντομος λόγος που δεν ήταν τίποτα διαφορετικό από τον αγώνα ολόκληρης της ζωής της : ένα πύρινο μανιφέστο κατά της βίας και της τυραννίας, ιδιαίτερα της βίας που ξεκινάει από το σπίτι και πλήττει περισσότερο απ’ όλους τα παιδιά.
Κυκλοφορεί σε μετάφραση Άννας Παπαφίγκου, από τις εκδόσεις Μάρτης.
Καλό καλοκαίρι!