Ο Roger Robinson γεννήθηκε το 1967 και εκτός από ποιητής είναι ταλαντούχος -έτσι λένε δηλαδή, καθώς οι γνώσεις μου πάνω στη μουσική σίγουρα είναι φτωχές- μουσικός. Δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 2012 και, φαινομενικά τουλάχιστον, το σπουδαιότερο σημείο της πορείας του θα μπορούσε να είναι το έτος 2019 όταν τιμήθηκε με το βραβείο για την Ποίηση T.S. Eliot. Προσωπικά, θεωρώ ότι το σπουδαιότερο σημείο πρέπει να ήταν εκείνη η πρώτη φορά, νύχτα ή μέρα, μπορεί και ο ίδιος να μη θυμάται, που έγραψε τις πρώτες του λέξεις στο χαρτί.
Ξεκίνησα να διαβάζω την ποιητική συλλογή Ένας φορητός παράδεισος, λίγο προϊδεασμένη για τη δυναμική των λέξεών του. Ωστόσο, δεν άργησα να βρεθώ αντιμέτωπη με κάτι ακόμα πιο έντονο. Η πρώτη ενότητα έχει ως θεματική την καταστροφική φωτιά που ξέσπασε στον Πύργο Grenfell αφήνοντας πίσω του θύματα. Ίσως το θέμα, ίσως ο τρόπος, ίσως κάτι που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να αποσαφηνίσει… Τα ποιήματα του Robinson χωρίς να είναι μελό, χωρίς να θέλουν να προκαλέσουν δάκρυα, χωρίς να εκβιάζουν το συναίσθημα, λυγίζουν. Σε βάζουν μέσα στα δωμάτια που καίγονται από τη φωτιά. Είναι πολιτικά και είναι θυμωμένα. Είναι ουσιαστικά.
(…) Το κτίριο έγινε ένα μαύρο μνήμα καρβουνιασμένο
κι ο ουρανός μάς κοιτάζει λέγοντας ό,τι χάθηκε χάθηκε,
μαζεύτε ό,τι έμεινε και φτιάξτε τις ζωές σας από την αρχή.
Όσο για τους θεατές, που ο αριθμός τους διαρκώς μεγάλωνε, νά τι θυμούνται: τη στάχτη στον αέρα και τα φλεγόμενα συντρίμμια, σώματα σε πτώση και σώματα στη σκιά, τον καπνό που χάνεται διακριτικά στον νυχτερινό ουρανό, τα σύννεφα της νύχτας και το φίδι, το γιγάντιο φίδι από φλόγες. (…)
Ο Robinson, ο οποίος δηλώνει πολιτιστικός ακτιβιστής, γράφει επίσης για τον ρατσισμό, για τη βία, για τη φυλή, για τη μνήμη, για τη αδικία, για την ταυτότητα. Γράφει βιωματικά, γράφει για τον εαυτό του, για τον αγώνα του νεογέννητου γιου του να κρατηθεί στη ζωή, για την νοσοκόμα που το τάιζε και το πόνεσε, αλλά γράφει και εκ μέρους των προγόνων του, τους κουβαλάει μέσα στις λέξεις του. Η γραφή του είναι μια διαμαρτυρία, είναι μια κραυγή.
ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΕΚΤΟΞΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
Όταν εσείς δημοσίως
μας σκοτώνετε, ποιος θα μιλήσει για εμάς
αν όχι αυτά τα ιπτάμενα μπουκάλια;
Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες γύρω από το τραύμα. Πως προκύπτει, από που έρχεται, την έκταση που μπορεί να πάρει, τις μορφές που μπορεί να αποκτήσει. Και διαβάζοντας την ποίηση του Robinson ένιωσα ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μιλάει για το τραύμα. Και το μεταμορφώνει σε κάτι άλλο. Σε κάτι διαφορετικό για τον καθένα.
Το βιβλίο Ένας φορητός παράδεισος αποτελεί την τέταρτη ποιητική συλλογή του Roger Robinson, και στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα, στην έξοχη μετάφραση του ποιητή Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου. (Καλό είναι να μην ξεχνάμε την ειδική αναφορά στους καλούς μεταφραστές, και ο Γιαννακόπουλους είναι κάτι περισσότερο από καλός μεταφραστής). Είναι, τέλος, μία από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές που διάβασα τα τελευταία χρόνια.
Info Ένας φορητός παράδεισος, Roger Robinson Μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος Εκδόσεις Κείμενα, 2020 σ. 111, ISBN 978-84601-7-1