Πριν από δύο χρόνια είχα διαβάσει το βιβλίο του Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα. Τότε είχα σημειώσει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν το ξεχνάς εύκολα. Και είναι αλήθεια. Γιατί ακόμα θυμάμαι πως με είχε κάνει να νιώσω διαβάζοντάς το από την πρώτη του έως την τελευταία του σελίδα, ακόμα το θεωρώ ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και κάπως έτσι είχα σπεύσει να αγοράσω το δεύτερο βιβλίο του David Diop, που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι από τις εκδόσεις Πόλις. Με αυτό το βιβλίο τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά. Η πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή δεν με μάγεψε στην αρχή καθόλου…

Διαβάστε περισσότερα “Η πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή, David Diop”

Πόσο παρόντες είμαστε στις ζωές των άλλων, στις μνήμες τους, στον τρόπο ύπαρξής τους, ακόμα και στις πράξεις τους; Υπάρχει μια απίστευτη δυσαναλογία ανάμεσα στο πόσο επηρέασαν τη ζωή μου αυτές οι δύο νύχτες με τούτο τον άντρα και στο πόσο ασήμαντη ήταν η παρουσία μου στη δική του.                                        Δεν τον ζηλεύω, εγώ είμαι αυτή που γράφω.

Διαβάστε περισσότερα “Αναμνήσεις ενός κοριτσιού, Annie Ernaux”

Ένας άντρας και μια γυναίκα. Εκείνος την αγαπάει παράφορα. Θα έδινε τη ζωή του για εκείνη. Εκείνη μοιάζει να θέλει απλά να τον παιδεύει. Εκείνος την περιμένει, εκείνη φεύγει και έρχεται, αφήνοντάς του πληγές. Όσο βαθύτερες, τόσο καλύτερα. Εγωίστρια, σαδίστρια; Φαινομενικά ναι. Ή μήπως όχι; 

Το παλιοκόριτσο, του συγγραφέα Mario Vargas Llosa, είναι μια συνταρακτική και ανεπανάληπτη ιστορία έρωτα και πάθους. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου θες να αφήσεις το βιβλίο και να μην το ξαναπιάσεις. Εκνευρίζεσαι. Δεν το κάνεις όμως. Γιατι το Παλιοκόριτσο δεν είναι μόνο μια ιστορία έρωτα. Στα επτά κεφάλαιά του ο αναγνώστης ταξιδεύει από τη Λίμα στο Παρίσι, από το Παρίσι στο Λονδίνο, από εκεί στο Τόκιο, για να καταλήξει στην Μαδρίτη, μέσα σε τέσσερις δεκαετίες.

Διαβάστε περισσότερα “Το παλιοκόριτσο, Mario Vargas Llosa”

Είσαι κρυμμένος πίσω από την πόρτα. Ακούς την αδερφή σου να αφηγείται μια ιστορία που σε σημάδεψε. Είναι μια ιστορία βίας. Είναι η δική σου ιστορία βίας. Από τα δικά της χείλη, όμως, είναι μια διαφορετική ιστορία. Και μαζί με αυτήν, είναι η άποψή της για εσένα. Για το τι θα έπρεπε να είσαι, για τα λάθη που κάνεις, για τις ανεπάρκειές σου… Καμιά φορά φοβάσαι να αναλογιστείς τι σκέφτονται οι άλλοι -όχι απλά οι άλλοι, οι δικοί σου άνθρωποι- για εσένα. Καμιά φορά φοβάσαι την ματιά των τρίτων επάνω σου. Πώς να είναι όταν τελικά οι φόβοι σου παίρνουν σάρκα και οστά;

Διαβάστε περισσότερα “Ιστορία της βίας, Édouard Louis”

Ο Roger Robinson γεννήθηκε το 1967 και εκτός από ποιητής είναι ταλαντούχος -έτσι λένε δηλαδή, καθώς οι γνώσεις μου πάνω στη μουσική σίγουρα είναι φτωχές- μουσικός. Δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 2012 και, φαινομενικά τουλάχιστον, το σπουδαιότερο σημείο της πορείας του θα μπορούσε να είναι το έτος 2019 όταν τιμήθηκε με το βραβείο για την Ποίηση T.S. Eliot. Προσωπικά, θεωρώ ότι το σπουδαιότερο σημείο πρέπει να ήταν εκείνη η πρώτη φορά, νύχτα ή μέρα, μπορεί και ο ίδιος να μη θυμάται, που έγραψε τις πρώτες του λέξεις στο χαρτί.

Διαβάστε περισσότερα “Ένας φορητός παράδεισος, Roger Robinson”

Ωραία, άντε πάλι ένα βιβλίο για την παιδική ηλικία, για τα βασανισμένα παιδικά χρόνια, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μα ναι, σαφώς άλλη μια τέτοια ιστορία. Γιατί, όπως γράφει η Strout «θα έχετε μόνο μια ιστορία. (…) Αυτή τη μία ιστορία σας θα τη γράψετε με πολλούς τρόπους. Ποτέ μην ανησυχήσετε για την ιστορία. Μια έχετε όλη κι όλη». Και όταν τα παιδικά χρόνια στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή, αν μη τι άλλο, αυτό είναι μια ιστορία που αξίζει να γίνει μυθιστόρημα. 

Διαβάστε περισσότερα “Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον, Elizabeth Strout”