Επειδή καμιά φορά ο χρόνος είναι δυσεύρετος και με κόπο προλαβαίνεις να διαβάσεις, πόσο μάλλον να γράψεις τις σκέψεις σου για αυτά που έχεις διαβάσει, ακολουθούν συνοπτικά τέσσερα βιβλία που διάβασα αλλά δεν ξέχασα. Βιβλία που, ίσως, θα μπορούσες να στριμώξεις στην βαλίτσα των διακοπών. Βιβλία που, αν τελικά δεν προλάβεις να διαβάσεις το καλοκαίρι, μπορείς πάντοτε να τα πάρεις από το ράφι των αδιάβαστων τον χειμώνα που θα ‘ρθει…
- Ο άνθρωπος που έζησε υπογείως, Richard Wright, εκδόσεις ωκυτόκια
Το μυθιστόρημα του Wright γράφτηκε το μακρινό 1941 αλλά δεν κυκλοφόρησε πριν το 2021. Πρόκειται για μια ιστορία φυλετικής βίας με ήρωα έναν άντρα ο οποίος κατηγορείται για μια δολοφονία που δεν διέπραξε. Καταφεύγει στους υπονόμους της πόλης όπου βρίσκει την ασφάλεια που δεν μπορεί να έχει στον έξω κόσμο. Και κάπου εκεί ο ρεαλισμός μπλέκεται με τον υπερρεαλισμό. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που σε καθηλώνει, σε τρομοκρατεί, σε ξεβολεύει. Συνοδεύεται από το σπουδαίο δοκίμιο “Αναμνήσεις από τη γιαγιά μου”, για περαιτέρω εμβάθυνση και σκέψη. Ένα εξαιρετικό ξεκίνημα για έναν νεοσύστατο και πολλά υποσχόμενο εκδοτικό οίκο. (Μετάφραση Γιάννης Πεδιώτης)
2. Βράδυ στον Παράδεισο, Lucia Berlin, εκδόσεις Στερέωμα
Διηγήματα για την μοναξιά, την υπαρξιακή κρίση, την αγάπη. Ένα ταξίδι σε μέρη από τα οποία πέρασε και σε ανθρώπους που γνώρισε η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα Berlin. Tην ξεχώρισα όχι τόσο για την θεματολογία όσο για τον ήσυχα παθιασμένο τρόπο γραφής της (εάν σημαίνει κάτι αυτό…). Η εν λόγω συλλογή μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή όσο το Οδηγίες για οικιακές βοηθούς -που ακόμα δεν έχω διαβάσει-. Ωστόσο, διέκρινα μια συγγραφέα ιδιαίτερη, διάφανη αλλά και μυστηριώδη ταυτόχρονα. Σίγουρα εκρηκτική και τολμηρή. Αναρωτιόμουν συχνά πυκνά τι από όσα διάβαζα ήταν αυτοβιογραφικό και τι μυθοπλασία και αυτό έδινε μια ξεχωριστή νότα στην αναγνωστική εμπειρία. (Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά)
3. Μπαουμγκάρντεν, Paul Auster, εκδόσεις Μεταίχμιο
Το πορτρέτο ενός μεγάλου σε ηλικία άντρα μετά το θάνατο της γυναίκας του. Η απώλεια, οι μνήμες, τα χρόνια που περνούν, ενίοτε βασανιστικά, ενίοτε όχι τόσο, η αγάπη και οι άνθρωποί μας, που ακόμα και όταν φύγουν από τη ζωή δεν χάνονται. Ο Paul Auster στο τελευταίο του έργο είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικός και επιπλέον είναι τρυφερά απλός. Και πολύ ουσιαστικός. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο μυθιστόρημά του, αξίζει όμως να διαβαστεί! (Μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη)
4. Normal People, Salley Rooney, Faber Books
Και για το τέλος η Salley Rooney. Μια συγγραφέας που δεν χρειάζεται συστάσεις. Το βιβλίο της έχει διαβαστεί πολύ, έχει αγαπηθεί πολύ, όσο έχει, ενδεχομένως, και μισηθεί. Έγινε σειρά, έγινε σημείο αναφοράς, έγινε αμέτρητες φορές post ή story… Προσωπικά, την διάβασα σαν μια εξαιρετικά σύγχρονη ιστορία ενηλικίωσης -και έχουν μια ξεχωριστή θέση μέσα μου αυτές οι ιστορίες-, μια ιστορία αναζήτησης, έρωτα και εξουσίας, τοποθετημένη στην Ιρλανδία του σήμερα. Δυο νέοι, ίσως όχι κανονικοί (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), σε έναν κόσμο, σίγουρα όχι κανονικό, οι οποίοι παλεύουν να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα τους και γύρω τους. Δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, που σμίγουν και χωρίζουν, που ανταλλάσσουν βλέμματα που σημαίνουν πολλά, που σώζουν ο ένας τον άλλον. Η σειρά δεν με κέρδισε, αλλά ετούτο το βιβλιαράκι, ο τρόπος γραφής, η επιλογή της μια λέξης δίπλα στην άλλη με τον συγκεκριμένο τρόπο, με άγγιξε πολύ.