Συντάκτης: Ειρήνη

ποιος επιμένει να κατοικεί μέσα μας στο κέντρο αυτού που δεν ξέρουμε τι είναι και από το οποίο εξαρτάται η ζωή μας, τι έλλειψη απαντήσεων στις ερωτήσεις που κάνουμε χωρίς να λέμε τίποτα

Διαβάστε περισσότερα “Πάνω στα ποτάμια που κυλούν, António Lobo Antunes”

Ένα δωμάτιο ίσως γκρίζο. Στο κέντρο του ίσως να βρίσκεται ένα σκούρο καφέ ξύλινο γραφείο. Σε αυτό κάθονται δυο άντρες, ο ένας απέναντι στον άλλον, που μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο. Παράλληλα διαφέρουν πολύ, καθώς ο ένας απολογείται, ο άλλος ακούει.

Διαβάστε περισσότερα “Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα, Tanguy Viel”

Να νομίζουν ότι τους κοιτάς στα μάτια. Αλλά εσύ να μην. Να κοιτάζεις γύρω γύρω το πρόσωπο. Να πιάνεις τις μικρές εκφράσεις. Τους μικροσκοπικούς σπασμούς. Όλες αυτές τις λεπτομέρειες που κάνουν ένα πρόσωπο να ξεχωρίζει από ένα άλλο. Στην περιφέρεια βρίσκεται το σύνολο.

Διαβάστε περισσότερα “τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα, Γιώργος Πετράκης”

Ρουμανία. Αρχές του 21^ου αιώνα.

Ένας Ρομά μαχαιρώνεται θανάσιμα. Σχεδόν κανένας δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται. Ύστερα, σκοτώνεται άλλος ένας. Και μετά από λίγες μέρες ακόμη ένας. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες πληθαίνουν επικίνδυνα. Ώσπου αυτός ο κατά συρροή δολοφόνος, που σκοτώνει χαρακτηριστικά με το στιλέτο του, δεν αργεί να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον του Τύπου. Ο φόβος και η ανασφάλεια δεν αργεί να απλωθεί στην κοινωνία και αρχίζει να επηρεάζει σιγά σιγά όλους.

Διαβάστε περισσότερα “Το Στιλέτο, Bogdan Teodorescu”

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα τα διηγήματα. Συνήθως με κρατούν σε μια απόσταση. Με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά, από τον Carver και την Munro μέχρι τον Παπαδιαμάντη ή τον Χιόνη, συνήθως βρίσκω τις συλλογές διηγημάτων κάπως χλιαρές. Κάπως έτσι, χλιαρά, ξεκίνησα να διαβάζω τα τελευταία διηγήματα του Κώστα Κατσουλάρη -πρώτη μου επαφή με τη γραφή του- για να πέσω τελείως έξω. 

Διαβάστε περισσότερα “Αφαίας και Τελαμώνος, Κώστας Κατσουλάρης”

O Λάννυ είναι ένα παιδί. Είναι μια ιδέα, ένας φόβος, μια ελπίδα. Είναι ένα φανταστικό ον και παράλληλα ένα πολύ πραγματικό πλάσμα που ζει δίπλα μας, μέσα μας. Είναι ένα σχέδιο, μια ζωγραφιά ή μια καρικατούρα. Και το βιβλίο του Porter είναι ακόμα μια φορά μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι ένα δράμα, ένα παραμύθι, μια αλληγορία, ένα έργο τέχνης, μια μουσική πράξη, ένα θεατρικό δρώμενο, ένα παιχνίδι, ένα ποιητικό σύμπαν. Είναι όλα και τίποτα από αυτά.

Διαβάστε περισσότερα “Λάννυ, Max Porter”

Είναι εκείνες οι ημέρες του χρόνου που αγαπάμε να μισούμε -ή το αντίστροφο· εκείνες οι μέρες κατά τις οποίες οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε τι πήγε καλά και τι όχι, τι καταφέραμε και τι όχι… Το παρήγορο είναι ότι λίγες μέρες αργότερα επιστρέφουμε στα συνηθισμένα και ξεχνάμε για λίγο αυτή την πλευρά του εαυτού μας. 

Αν είναι να μιλήσουμε για κάτι λοιπόν, και καθώς για όλα τα υπόλοιπα χρειάζεται χρόνος και κόπος, ας μιλήσουμε για τα βιβλία που αγαπήσαμε την χρονιά που πέρασε.

Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία της χρονιάς”

Αρχές Νοέμβρη. Ξεκινάς να διαβάζεις τον Πότη, ένα βιβλίο για το οποίο έχεις ακούσει τόσα πολλά. Αρχικά έχεις μεγάλες προσδοκίες. Όλα μοιάζουν να επιβεβαιώνονται. Κάπου στα μισά νιώθεις να απογοητεύεσαι. Κάνεις υπομονή και χωρίς να το αντιληφθείς αρχίζεις να βυθίζεσαι αθόρυβα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Οδεύεις προς το τέλος, κρατάς την αναπνοή σου και ακούγεται εκείνο το κράκ. Ξέρεις ότι μόλις διάβασες ένα σπουδαίο βιβλίο.

Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία του Νοέμβρη”

Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν το ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας, εκεί στην ησυχία που με κόπο έχεις φτιάξει και σε λίγες ώρες θα χάσεις, επιλέγεις αθόρυβα το επόμενο βιβλίο. Πριν βυθιστείς σε αυτό ρίχνεις κλεφτές ματιές και σε διάφορα άλλα. Κάποια σε πείθουν να τα ξεφυλλίσεις. Κάποια σε κρατάνε μέχρι τέλους.

Διαβάστε περισσότερα “Τα ενδιάμεσα: μικρά βιβλία”

Ξεκίνησα να διαβάζω το Καλοκαίρι του Luca Ricci κάπως επιπόλαια. Σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο, από εκείνα τα ενδιάμεσα, τα γρήγορα, τα ανέμελα και τα κάπως βιαστικά, που τα ξεχνάς την επόμενη ημέρα. Δεν συνέβη ακριβώς έτσι.

Διαβάστε περισσότερα “Το καλοκαίρι του Luca Ricci”