Συντάκτης: Ειρήνη

Ωραία, άντε πάλι ένα βιβλίο για την παιδική ηλικία, για τα βασανισμένα παιδικά χρόνια, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μα ναι, σαφώς άλλη μια τέτοια ιστορία. Γιατί, όπως γράφει η Strout «θα έχετε μόνο μια ιστορία. (…) Αυτή τη μία ιστορία σας θα τη γράψετε με πολλούς τρόπους. Ποτέ μην ανησυχήσετε για την ιστορία. Μια έχετε όλη κι όλη». Και όταν τα παιδικά χρόνια στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή, αν μη τι άλλο, αυτό είναι μια ιστορία που αξίζει να γίνει μυθιστόρημα. 

Διαβάστε περισσότερα “Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον, Elizabeth Strout”

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί συχνά μεγαλώνοντας διαβάζουμε λιγότερο κλασικά μυθιστορήματα, γιατί κατά κάποιο τρόπο τα αποφεύγουμε. Η ανάγνωση της Αλεπούς (1923), του D.H. Lawrence, μου θύμισε τον λόγο. Τέτοιου είδους κείμενα, πολλές φορές, τα ξεχωρίζεις, τα προσέχεις, τα διαβάζεις με πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν καταφέρνεις να συνδεθείς παραπάνω μαζί τους γιατί μοιάζουν κάπως ξένα. Ωστόσο δεν μπορείς να παρά να τα θαυμάζεις, όπως έκανες και όταν ήσουν μικρότερος και ανακάλυπτες τον κόσμο μέσα από αυτά.

Διαβάστε περισσότερα “Η αλεπού, D.H. Lawrence”

Μέσα στα πολλά βιβλία που διαβάζεις, τα μεγάλα, τα βαρύγδουπα, τα έντονα, τα σπουδαία αλλά και αυτά που προσπαθούν καμιά φορά να σοκάρουν, βρίσκεις ενίοτε και κάποια μικρά, διακριτικά και ήσυχα που ακουμπάνε μεμιάς τη ψυχή σου. Ένα από αυτά είναι και το διαμαντάκι της Claire Keegan.

Διαβάστε περισσότερα “Μικρά πράγματα σαν κι αυτά, Claire Keegan”

Για τον Εντουάρ Λουί διάβαζα και άκουγα πολύ καιρό να μιλούν. Αναγνώστες εκστασιασμένοι αλλά και όχι. Κριτικές θερμές αλλά και όχι. Και εγώ απλά τον προσπερνούσα. Ώσπου έφτασε η στιγμή να τον γνωρίσω. Και να αποκτήσω μετά από καιρό – ο Raymond Carver νομίζω ήταν ο τελευταίος – έναν ακόμα αναγνωστικό εθισμό. Βρέθηκα να διαβάζω το βιβλίο του μέσα σε τρεις ημέρες. Θα μπορούσα και σε τρεις ώρες. Θα ήθελα να κρατήσει χρόνια η ανάγνωση. Πονούσε και απελευθέρωνε την ίδια στιγμή.

Διαβάστε περισσότερα “Αλλαγή: Μέθοδος, Édouard Louis”

Για τα Έθιμα ταφής είχα μεγάλες προσδοκίες. Κρατούσα το βιβλίο στην άκρη, υπομονετικά, μέχρι να έχω κάποιες μέρες ελεύθερες από υποχρεώσεις, προκειμένου να του αφιερωθώ. Τελικά οι προσδοκίες μου επιβεβαιώθηκαν. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο βιβλίο από κάθε άποψη. Και είναι, τουλάχιστον για το πρώτο μισό της χρονιάς, το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει.

Διαβάστε περισσότερα “Έθιμα ταφής, Hannah Kent”

…έτσι κι αλλιώς, υπήρχε ένα μόνο τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου.

Ολόκληρη η νουβέλα του Αργεντινού Ernesto Sabato θα μπορούσε να περιγραφεί με την παραπάνω πρόταση. Το Τούνελ είναι το χρονικό ενός εγκλήματος ερωτικού πάθους, η κατά κάποιον τρόπο απολογία του ζωγράφου Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο οποίος σκοτώνει την γυναίκα που ερωτεύτηκε παράφορα, όπως εξομολογείται από την πρώτη κιόλας πρόταση. Οι επόμενες σελίδες ξεδιπλώνουν τα σκοτάδια του μυαλού του.

Διαβάστε περισσότερα “Το τούνελ, Ernesto Sabato”

ποιος επιμένει να κατοικεί μέσα μας στο κέντρο αυτού που δεν ξέρουμε τι είναι και από το οποίο εξαρτάται η ζωή μας, τι έλλειψη απαντήσεων στις ερωτήσεις που κάνουμε χωρίς να λέμε τίποτα

Διαβάστε περισσότερα “Πάνω στα ποτάμια που κυλούν, António Lobo Antunes”

Ένα δωμάτιο ίσως γκρίζο. Στο κέντρο του ίσως να βρίσκεται ένα σκούρο καφέ ξύλινο γραφείο. Σε αυτό κάθονται δυο άντρες, ο ένας απέναντι στον άλλον, που μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο. Παράλληλα διαφέρουν πολύ, καθώς ο ένας απολογείται, ο άλλος ακούει.

Διαβάστε περισσότερα “Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα, Tanguy Viel”