στο φως των βιβλίων
Ο Πότης, Hans Fallada///Τα Χρόνια, Annie Ernaux
Αρχές Νοέμβρη. Ξεκινάς να διαβάζεις τον Πότη, ένα βιβλίο για το οποίο έχεις ακούσει τόσα πολλά. Αρχικά έχεις μεγάλες προσδοκίες. Όλα μοιάζουν να επιβεβαιώνονται. Κάπου στα μισά νιώθεις να απογοητεύεσαι. Κάνεις υπομονή και χωρίς να το αντιληφθείς αρχίζεις να βυθίζεσαι αθόρυβα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Οδεύεις προς το τέλος, κρατάς την αναπνοή σου και ακούγεται εκείνο το κράκ. Ξέρεις ότι μόλις διάβασες ένα σπουδαίο βιβλίο.
Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία του Νοέμβρη”
Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν το ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας, εκεί στην ησυχία που με κόπο έχεις φτιάξει και σε λίγες ώρες θα χάσεις, επιλέγεις αθόρυβα το επόμενο βιβλίο. Πριν βυθιστείς σε αυτό ρίχνεις κλεφτές ματιές και σε διάφορα άλλα. Κάποια σε πείθουν να τα ξεφυλλίσεις. Κάποια σε κρατάνε μέχρι τέλους.
Διαβάστε περισσότερα “Τα ενδιάμεσα: μικρά βιβλία”
Ξεκίνησα να διαβάζω το Καλοκαίρι του Luca Ricci κάπως επιπόλαια. Σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο, από εκείνα τα ενδιάμεσα, τα γρήγορα, τα ανέμελα και τα κάπως βιαστικά, που τα ξεχνάς την επόμενη ημέρα. Δεν συνέβη ακριβώς έτσι.
Διαβάστε περισσότερα “Το καλοκαίρι του Luca Ricci”
Δυο κλασικά έργα που έγιναν graphic novel.
Πάρα πολλά έχουν γραφτεί για δύο από τα σπουδαιότερα έργα του George Orwell, τη Φάρμα των ζώων και το 1984 δηλαδή. Και αρκετές εκδόσεις των έργων του έχουν δει το φως την τελευταία περίοδο με αφορμή την απελευθέρωση των εκδοτικών δικαιωμάτων. Αν θα έπρεπε να επιλέξω δύο που ξεχωρίζουν, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, θα ήταν τα graphic novels που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Κάκτος.
Διαβάστε περισσότερα “Η φάρμα των ζώων και 1984, George Orwell”
Αυτό το καλοκαίρι το αποχαιρέτησα με το βιβλίο Τίποτε δεν χάνεται. Το βαθιά πολιτικό, παθιασμένο και συγκινητικό νουάρ μυθιστόρημα της νεότατης Cloé Mehdi, που έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, έχει στο επίκεντρο το ζήτημα της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας στη Γαλλία.
Διαβάστε περισσότερα “Τίποτε δεν χάνεται, Cloé Mehdi”
Ο Αύγουστος δεν άφησε περιθώρια για πολλές αναγνώσεις. Ωστόσο, το βιβλίο του μήνα, ο Σάγκι Μπέιν, με αποζημίωσε. Διαβασμένο δύο φορές, για διάφορους λόγους, το μυθιστόρημα του Douglas Stuart μού άρεσε πολύ. Δεν είχε εκείνα τα βαρύγδουπα και μελό στοιχεία, παρότι καταπιάνεται με το θέμα της σκληρής ενηλικίωσης, και αυτό είναι σπουδαίο κατόρθωμα.
Διαβάστε περισσότερα “Σάγκι Μπέιν, Douglas Stuart”
Στη καρδιά του καλοκαιριού. Αν κλείσεις για λίγο τα μάτια σχηματίζονται μεμιάς εικόνες· σκόρπιες και συχνά ασύνδετες. Ξεπηδούν ήχοι από παντού· ο παφλασμός των κυμάτων, το τραγούδι των τζιτζικιών, ο ήχος της σελίδας του βιβλίου όταν ένα ελαφρύ αεράκι το σπρώχνει δεξιά ή αριστερά. Και λιγοστοί κόκκοι άμμου που κολλάνε ανάμεσα στις σελίδες.
Διαβάστε περισσότερα “Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.”
Το Μπλουζ της Πεταλούδας και ο Μάγειρας της Αλκυόνης.
Εάν ο Κάρβερ, ο έξι μηνών σκύλος μου, διάβαζε, νομίζω ότι θα λάτρευε την αστυνομική λογοτεχνία. Έτσι όπως βαριέται εύκολα, πετάγεται να δει τι γίνεται με τον παραμικρό ήχο, έτσι όπως είναι μυστήριος και υπερκινητικός, νομίζω τα δύο βιβλία που ακολουθούν θα του ταίριαζαν γάντι.
Διαβάστε περισσότερα “Τα πρώτα αστυνομικά του καλοκαιριού”
Επιλέγοντας να διαβάσεις την Μυστική ιστορία θα έρθεις αντιμέτωπος με 648 πυκνογραμμένες σελίδες, γεμάτες με την ιδιαίτερη συγγραφική προσωπικότητα της Donna Tartt, οι οποίες απαιτούν να αφιερώσεις αρκετό χρόνο. Και αυτό γιατί η Tartt είναι γοητευτικά πληθωρική. Ξεχύνεται μέσα από τις σελίδες αχόρταγα. Δεν κρατάει σχεδόν τίποτα για τον εαυτό της. Δίνεται στον αναγνώστη ολοκληρωτικά.
Διαβάστε περισσότερα “Η μυστική ιστορία, Donna Tartt”
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πως μπορούν ορισμένοι συγγραφείς να γράφουν τόσο καλά για πράγματα που δεν έχουν ζήσει. Παιδιάστικη σκέψη, ωστόσο, ολοκληρώνοντας το σπαρακτικό και άκρως πρωτότυπο βιβλίο Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, συνειδητοποίησα ότι σε όλα όσα γράφει ο David Diop είμαστε κατα κάποιον τρόπο μέσα και ας μη τα έχουμε ζήσει. Και ας είναι τόσο μακριά μας ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατα τη διάρκεια του οποίου διαδραματίζεται η ιστορία του.
Διαβάστε περισσότερα “Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, David Diop”
