Μπαίνω στο σπίτι, παρατηρώ αριστερά τη βιβλιοθήκη, βγαίνω – πάλι τα ίδια. Ο θησαυρός που έχει μείνει σε αυτά τα ράφια λόγω μετακομίσεων, μου δίνει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να ανακαλύπτω ένα καινούριο κόσμο. Και στο πατρικό μου ακόμα είχα την αίσθηση, κάθε φορά που συναντούσα τα τεράστια ράφια, πως κατοικούσα σε μία βιβλιοθήκη. Κι όταν είσαι μικρός, όλα αυτά φαντάζουν ακόμα πιο σπουδαία και στέκεσαι να τα κοιτάς με δέος. Εγκυκλοπαίδειες, βιβλία βαριά, μεγάλα, άχαρα σχετικά, αλλά στιβαρά με περιεχόμενο που «δεν θα καταλάβαινες ούτε σε χίλια χρόνια». Για αυτό, ίσως, χαίρομαι λίγο περισσότερο όταν σε αυτές τις βιβλιοθήκες σήμερα συναντώ τρυπωμένα «παιδικά βιβλία». Που μεταξύ μας, κάθε άλλο παρά παιδικά δεν είναι. Τουλάχιστον με την ευρεία σημασία που έχουν σήμερα.
Διαβάστε περισσότερα “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει, Luis Sepúlveda”
