Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.

Στη καρδιά του καλοκαιριού. Αν κλείσεις για λίγο τα μάτια σχηματίζονται μεμιάς εικόνες· σκόρπιες και συχνά ασύνδετες. Ξεπηδούν ήχοι από παντού· ο παφλασμός των κυμάτων, το τραγούδι των τζιτζικιών, ο ήχος της σελίδας του βιβλίου όταν ένα ελαφρύ αεράκι το σπρώχνει δεξιά ή αριστερά. Και λιγοστοί κόκκοι άμμου που κολλάνε ανάμεσα στις σελίδες.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα αυτό το καλοκαίρι με ταξίδεψε στην Ιταλία της δεκαετίας του ’80. Στο βιβλίο Όλοι θέλουν να χορεύουν ο Ρικάρντο και ο Ρομπέρτο, δυο νεαρά αγόρια,  συναντιούνται με έναν αλλόκοτο τρόπο στην Πάρμα, το 1975, και έκτοτε γίνονται αχώριστοι φίλοι. Στην παρέα τους θα προστεθεί ο Πιερ ή Βίκι, χαρακτήρας που βασίζεται στον συγγραφέα Pier Vittorio Tondelli, και η Κιάρα, μια κοπέλα γεμάτη γοητευτικό φως και σκοτάδι μαζί. Από τις σελίδες του βιβλίου περνούν ακόμα προσωπικότητες, καλλιτέχνες και συγγραφείς, μεγάλα όνειρα, τσακισμένα φτερά, ανοιχτοί έρωτες, άκρατη διασκέδαση, απύθμενη ηδονή, «…πανκ, χίπηδες, μαστουρωμένοι, ρομαντικοί εστέτ πιστοί του κάρμα, ναρκομανείς, τσόλια. Η ιταλική νεολαία». Και εμείς, οι αναγνώστες, γινόμαστε παρατηρητές μιας μεταβατικής περιόδου, ενός κόσμου που αλλάζει συνεχώς.

Αυτή η εικόνα δεν έχει ιδιότητα alt. Το όνομα του αρχείου είναι IMG_20210621_115428-01-1024x769.jpegΤο μυθιστόρημα του Ιταλού Roberto Garlini μοιάζει να είναι γραμμένο σαν μια πειραγμένη ιστορία δρόμου και έχει πολλούς συμβολισμούς. Πρόκειται για μια διαδρομή στην πρόσφατη ιστορία της Ιταλίας και σε μια δεκαετία συναρπαστική όσο και συνταρακτική. Σου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα για όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί αλλιώς. Σε θυμώνει, σε συγκινεί, σε ταρακουνάει, σε κάνει να τσακίζεις σελίδες για να μη ξεχάσεις φράσεις. 

Ο Ρικάρντο και ο Ρομπέρτο κάνουν πειράματα με την υλική παρουσία του κόσμου, πετώντας κάτω αντικείμενα, μια πέτρα, ένα ξύλο, μια γόμα, πετώντας τα μακριά ώσπου να μη φαίνονται πια, για να αισθανθούν την εξαφάνιση και την απώλεια, για να προσπαθήσουν να καταλάβουν πως ένα πράγμα που είναι τώρα εδώ, μετά δεν είναι• για να διατηρήσουν στην καρδιά τους για ένα δευτερόλεπτο ακόμα το πρόσωπο που στρίβει στη γωνία του δρόμου και χάνεται απ’ τα μάτια τους• το πρόσωπο που εξαφανίζεται στο χιόνι, ίσως ο μπαμπάς που φεύγει για μακρύ ταξίδι και θα λείψει μέρες η και μήνες, μπορεί και χρόνια – ένα διάστημα που δεν είναι ποτέ αντάξιο της αθωότητάς τους.

Οι εκδόσεις Πόλις μας συστήνουν έναν σπουδαίο συγγραφέα, έναν ταλαντούχο αφηγητή, μέσα από την προσεγμένη μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη. Ένα βιβλίο που δε σου επιτρέπει να μην το απολαύσεις.

Info

Όλοι θέλουν να χορεύουν, Alberto Garlini
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης. εκδόσεις Πόλις
2021, σ. 448, ISBN: 978-960-435-761-1

Από την Ιταλία μεταφέρθηκα στα Σεπόλια των παιδικών χρόνων του Αργύρη Χιόνη.  Αλλά και στο Παρίσι όπου για πρώτη φορά, έξω από την εκκλησία του Saint Sulpice, του αποκαλύφθηκε το Adagio του Albinoni. Γνώρισα τον παιδικό του έρωτα που μύριζε μοσχοσάπουνο και σοκολάτα. Έμαθα για το πως έσβησε από την ιστορία και τη γεωγραφία η Πολιτεία Λαβύρινθος.

Δεκατρία αθησαύριστα κείμενα του Αργύρη Χιόνη συγκεντρώνονται στην έκδοση Η πολιτεία Λαβύρινθος, σε επιμέλεια της Γιώτας Κριτσέλη. Τα κείμενα είναι ανομοιογενή μεταξύ τους: κάποια αυτοβιογραφικά, κάποια στο γνώριμο ύφος των “παραμυθιών” του, κάποια αποτελούν πορτρέτα συγγραφέων. Είναι όλα, ωστόσο, γραμμένα με τον γνώριμο άμεσο, συναισθηματικό και λυρικό του τρόπο.

Γράφει για τον ποιητή Λάσκαρη, και κυρίως τον φίλο του Χρίστο:

Αδύνατον να μπερδέψεις τα ποιήματά του με εκείνα κάποιου άλλου. Θα ήταν σαν να μάζευες από χάμω φύλλα ελιάς και να τα μπέρδευες με πλατανόφυλλα, συκόφυλλα ή πευκοβελόνες. 

Κάπως έτσι δεν νιώθουμε οι περισσότεροι διαβάζοντας κείμενα ή ποίηση του Αργύρη Χιόνη; Θα τον ξεχωρίζαμε από μια του φράση μονάχα. 

Info

Η πολιτεία Λαβύρινθος και άλλες αθησαύριστες ιστορίες, Αργύρης Χιόνης
Εκδόσεις Κίχλη, επιλογή-πρόλογος-σημειώσεις: Κυριάκος Ραμολής, φιλολογική επιμέλεια: Γιώτα Κριτσέλη, σχέδια: Εύη Τσακνιά
2020, σ. 152, ISBN: 978-618-5461-14-0

Αυτή η εικόνα δεν έχει ιδιότητα alt. Το όνομα του αρχείου είναι IMG_20210703_193945-01-769x1024.jpegΥΓ.: Συνήθως δεν μιλάω για βιβλία τα οποία δεν έχω ακόμα διαβάσει. Τον Σάγκι Μπέιν του Douglas Stuart, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ωστόσο, τον περίμενα καιρό και τον είχα ξεχωρίσει πριν ακόμα φτάσει στα χέρια μου. Μια μέρα που τον κουβαλούσα σπίτι δεν άντεξα στον πειρασμό να ρίξω κλεφτές ματιές και κάπως έτσι κύλησαν γρήγορα οι πρώτες σελίδες… Με μεγάλη δυσκολία σταμάτησα για να του δώσω τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται. Επιφυλάσσομαι…

Μέχρι τότε παραθέτω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Αρχές της δεκαετίας του 1980. Η Γλασκόβη βρίσκεται σε παρακμή, οι πολιτικές της Θάτσερ έχουν βυθίσει ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία, κι όλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Η Άγκνες Μπέιν είχε μεγαλύτερες προσδοκίες για τη ζωή. Ονειρεύεται πράγματα πιο σπουδαία: ένα δικό της σπίτι, μια ζωή με μεγαλύτερες πολυτέλειες, σαν εκείνες που βλέπει στα περιοδικά, οτιδήποτε θα μπορούσε να φωτίσει κάπως τη δική της γκρίζα ζωή. Προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της παραμένοντας περιποιημένη και όμορφη, αλλά τελικά καταφεύγει στο ποτό, βρίσκοντας σε αυτό ολοένα και μεγαλύτερη ανακούφιση.
Όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει, η Άγκνες και τα τρία παιδιά της θα βρεθούν σε αδιέξοδο, σε αυτή τη διαλυμένη πόλη. Και όσο εκείνη θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στον αλκοολισμό, τα παιδιά θα αναγκαστούν να φύγουν, να σώσουν τον εαυτό τους. Ο μικρός Σάγκι όμως μένει. Και δεν σταματά ποτέ να ελπίζει. Ελπίζει πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες, πως η μητέρα του θα σωθεί. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του, να καταλάβει ποιος είναι και γιατί όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι διαφορετικό. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τον εθισμό, τη φτώχεια και τη σεξουαλικότητα, μα πάνω από όλα μια ιστορία για την αγάπη.

 

 

Μια σκέψη στο “Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *