Ετικέτα: Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μέσα στα πολλά βιβλία που διαβάζεις, τα μεγάλα, τα βαρύγδουπα, τα έντονα, τα σπουδαία αλλά και αυτά που προσπαθούν καμιά φορά να σοκάρουν, βρίσκεις ενίοτε και κάποια μικρά, διακριτικά και ήσυχα που ακουμπάνε μεμιάς τη ψυχή σου. Ένα από αυτά είναι και το διαμαντάκι της Claire Keegan.

Διαβάστε περισσότερα “Μικρά πράγματα σαν κι αυτά, Claire Keegan”

…έτσι κι αλλιώς, υπήρχε ένα μόνο τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου.

Ολόκληρη η νουβέλα του Αργεντινού Ernesto Sabato θα μπορούσε να περιγραφεί με την παραπάνω πρόταση. Το Τούνελ είναι το χρονικό ενός εγκλήματος ερωτικού πάθους, η κατά κάποιον τρόπο απολογία του ζωγράφου Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο οποίος σκοτώνει την γυναίκα που ερωτεύτηκε παράφορα, όπως εξομολογείται από την πρώτη κιόλας πρόταση. Οι επόμενες σελίδες ξεδιπλώνουν τα σκοτάδια του μυαλού του.

Διαβάστε περισσότερα “Το τούνελ, Ernesto Sabato”

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα τα διηγήματα. Συνήθως με κρατούν σε μια απόσταση. Με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά, από τον Carver και την Munro μέχρι τον Παπαδιαμάντη ή τον Χιόνη, συνήθως βρίσκω τις συλλογές διηγημάτων κάπως χλιαρές. Κάπως έτσι, χλιαρά, ξεκίνησα να διαβάζω τα τελευταία διηγήματα του Κώστα Κατσουλάρη -πρώτη μου επαφή με τη γραφή του- για να πέσω τελείως έξω. 

Διαβάστε περισσότερα “Αφαίας και Τελαμώνος, Κώστας Κατσουλάρης”

Είναι εκείνες οι ημέρες του χρόνου που αγαπάμε να μισούμε -ή το αντίστροφο· εκείνες οι μέρες κατά τις οποίες οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε τι πήγε καλά και τι όχι, τι καταφέραμε και τι όχι… Το παρήγορο είναι ότι λίγες μέρες αργότερα επιστρέφουμε στα συνηθισμένα και ξεχνάμε για λίγο αυτή την πλευρά του εαυτού μας. 

Αν είναι να μιλήσουμε για κάτι λοιπόν, και καθώς για όλα τα υπόλοιπα χρειάζεται χρόνος και κόπος, ας μιλήσουμε για τα βιβλία που αγαπήσαμε την χρονιά που πέρασε.

Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία της χρονιάς”

Αρχές Νοέμβρη. Ξεκινάς να διαβάζεις τον Πότη, ένα βιβλίο για το οποίο έχεις ακούσει τόσα πολλά. Αρχικά έχεις μεγάλες προσδοκίες. Όλα μοιάζουν να επιβεβαιώνονται. Κάπου στα μισά νιώθεις να απογοητεύεσαι. Κάνεις υπομονή και χωρίς να το αντιληφθείς αρχίζεις να βυθίζεσαι αθόρυβα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Οδεύεις προς το τέλος, κρατάς την αναπνοή σου και ακούγεται εκείνο το κράκ. Ξέρεις ότι μόλις διάβασες ένα σπουδαίο βιβλίο.

Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία του Νοέμβρη”

Ξεκίνησα να διαβάζω το Καλοκαίρι του Luca Ricci κάπως επιπόλαια. Σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο, από εκείνα τα ενδιάμεσα, τα γρήγορα, τα ανέμελα και τα κάπως βιαστικά, που τα ξεχνάς την επόμενη ημέρα. Δεν συνέβη ακριβώς έτσι.

Διαβάστε περισσότερα “Το καλοκαίρι του Luca Ricci”

Στη καρδιά του καλοκαιριού. Αν κλείσεις για λίγο τα μάτια σχηματίζονται μεμιάς εικόνες· σκόρπιες και συχνά ασύνδετες. Ξεπηδούν ήχοι από παντού· ο παφλασμός των κυμάτων, το τραγούδι των τζιτζικιών, ο ήχος της σελίδας του βιβλίου όταν ένα ελαφρύ αεράκι το σπρώχνει δεξιά ή αριστερά. Και λιγοστοί κόκκοι άμμου που κολλάνε ανάμεσα στις σελίδες.

Διαβάστε περισσότερα “Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.”

Εάν ο Κάρβερ, ο έξι μηνών σκύλος μου, διάβαζε, νομίζω ότι θα λάτρευε την αστυνομική λογοτεχνία. Έτσι όπως βαριέται εύκολα, πετάγεται να δει τι γίνεται με τον παραμικρό ήχο, έτσι όπως είναι μυστήριος και υπερκινητικός, νομίζω τα δύο βιβλία που ακολουθούν θα του ταίριαζαν γάντι. 

Διαβάστε περισσότερα “Τα πρώτα αστυνομικά του καλοκαιριού”