στο φως των βιβλίων
“Ακόμα της έλειπε εκείνη η συγκεκριμένη αυθόρμητη αίσθηση ευτυχίας, όμως είχε μια ανάμνηση για το πώς ήταν.”
Για όσους στέκουν δύσπιστοι απέναντι στα διηγήματα – όπως και εγώ λίγο ή πολύ πριν τον Raymond Carver – μια γνωριμία με το έργο της Alice Munro ίσως τους κάνει να αλλάξουν γνώμη. Μεστή, λιτή και απλή, αλλά πάντοτε τολμηρή, καταπιάνεται με τον άνθρωπο και τα πιο βαθιά του ένστικτα και συναισθήματα και σε κερδίζει αναπάντεχα εύκολα.
Διαβάστε περισσότερα “Διαβάζοντας Alice Munro”
“Τα καλύτερα βιβλία είναι εκείνα που μας λένε αυτά που ήδη ξέρουμε.”
George Orwell
Ο Νοέμβρης έφερε τα πρώτα κρύα, ένα δεύτερο lockdown και πολύ ελεύθερο χρόνο για διάβασμα. Δύο βιβλία, ωστόσο, από όλα όσα διάβασα -και ήταν αρκετά- κατέλαβαν ξεχωριστή θέση μέσα μου, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία του Νοέμβρη και ένα τραγούδι”
“Μπορεί να ξαναγυρίσεις μια μέρα, λέει, μπορεί και όχι. Αυτό θα διαλυθεί σιγά σιγά, ξέρεις. Πολύ σύντομα θ’ αρχίσεις και πάλι να αισθάνεσαι άσχημα. Μπορεί απ’ αυτό να βγει ένα ωραίο διήγημα, λέει.”
Ο Raymond Carver έχει την ικανότητα να φτιάχνει διηγήματα από φαινομενικά μικρά πράγματα. Με μια πρώτη ματιά οι ιστορίες του δεν έχουν τίποτα το βαρύγδουπο, δεν συμβαίνουν σπουδαία πράγματα σε αυτές. Ωστόσο, η καρδιά χτυπά λίγο πιο γρήγορα κάθε φορά που τον διαβάζω. Έχει αυτό τον μαγικό τρόπο να περιγράφει τις σιωπές. Και αυτές οι σιωπές λένε όσα θα έλεγε κάποιος άλλος σε ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα. Κάποια από τα διηγήματά του μου φέρνουν στο νου τον Wim Wenders και την ατμόσφαιρα της ταινίας Paris, Texas (1984) που τόσο αγαπώ.
Διαβάστε περισσότερα “Ελέφαντας, Raymond Carver”
Γράφει η Χριστίνα Λαζούρα*
Μπαίνω στο σπίτι, παρατηρώ αριστερά τη βιβλιοθήκη, βγαίνω – πάλι τα ίδια. Ο θησαυρός που έχει μείνει σε αυτά τα ράφια λόγω μετακομίσεων, μου δίνει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να ανακαλύπτω ένα καινούριο κόσμο. Και στο πατρικό μου ακόμα είχα την αίσθηση, κάθε φορά που συναντούσα τα τεράστια ράφια, πως κατοικούσα σε μία βιβλιοθήκη. Κι όταν είσαι μικρός, όλα αυτά φαντάζουν ακόμα πιο σπουδαία και στέκεσαι να τα κοιτάς με δέος. Εγκυκλοπαίδειες, βιβλία βαριά, μεγάλα, άχαρα σχετικά, αλλά στιβαρά με περιεχόμενο που «δεν θα καταλάβαινες ούτε σε χίλια χρόνια». Για αυτό, ίσως, χαίρομαι λίγο περισσότερο όταν σε αυτές τις βιβλιοθήκες σήμερα συναντώ τρυπωμένα «παιδικά βιβλία». Που μεταξύ μας, κάθε άλλο παρά παιδικά δεν είναι. Τουλάχιστον με την ευρεία σημασία που έχουν σήμερα.
Διαβάστε περισσότερα “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει, Luis Sepúlveda”
Η αφηγήτρια ταινιών είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις μέσα σε λίγες ώρες. Σχεδόν απνευστί. Τα συναισθήματα που σου αφήνει είναι ανάμεικτα και πολλά. Οι λόγοι για να διαβάσει κάποιος το μικρό διαμαντάκι του Hernán Rivera Letelier, που κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Αντίποδες, σε μετάφραση της Λένας Φραγκοπούλου, είναι πολλοί.
Διαβάστε περισσότερα “Η αφηγήτρια ταινιών, Hernán Rivera Letelier”
Λίγους μήνες μετά την έκδοση του μυθιστορήματος που τον ανέδειξε όσο κανένα άλλο, το περίφημο 1984, ο George Orwell πέθανε σε ηλικία μόλις 47 ετών. Πριν από αυτό το βιβλίο, ορόσημο για τον εικοστό αιώνα, έγραψε και άλλα λιγότερο γνωστά αλλά άκρως ενδιαφέροντα έργα. Ένα από αυτά είναι και Η παγίδα του χρήματος.
Διαβάστε περισσότερα “Η παγίδα του χρήματος, George Orwell”
Ο φετινός Αύγουστος ήταν περίεργος, με τα πάνω του και (κυρίως) τα κάτω του. Όπως, σχεδόν, όλος ο χρόνος που διανύουμε. Προσωπικά, είχα την τύχη να τον περάσω διαβάζοντας ένα εξαιρετικό βιβλίο, την Μέση Αγγλία, το τελευταίο μυθιστόρημα του Jonathan Coe που κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Πόλις.
Διαβάστε περισσότερα “Μέση Αγγλία, Jonathan Coe”
Τέσσερα βιβλία που μου κρατούν συντροφιά αυτό το περίεργο καλοκαίρι του 2020. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι. Τέσσερα αλλιώτικα ταξίδια.
Διαβάστε περισσότερα “Βιβλία που ταξιδεύουν”
Ο Πρίγκιπας με το φλιτζανάκι είναι ένα βιβλίο που αγάπησα πολύ, με θέμα του την προσφυγική κρίση. Είναι, επίσης, μια ιστορία που η Émilie de Turckheim όχι μόνο την έζησε η ίδια αλλά την αφηγείται με τον πιο όμορφο τρόπο.
Διαβάστε περισσότερα “Ο Πρίγκιπας με το φλιτζανάκι, Émilie de Turckheim”
Δεν μου συμβαίνει πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια να τρέχω στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσω κάποιο βιβλίο. Έχω, άλλωστε, τόσα πολλά αδιάβαστα να με περιμένουν πάντα… Στο άκουσμα, όμως, μιας νέας κυκλοφορίας βιβλίου του Αντρέα Καμιλλέρι δεν μπόρεσα ποτέ να αντισταθώ! Οι ιστορίες με τον αστυνόμο Μονταλμπάνο μου είναι εξαιρετικά οικείες. Σχεδόν αναγκαίες. Σιγά σιγά, ωστόσο, θα πρέπει να συνηθίσω χωρίς αυτές…
Ο Αντρέα Καμιλλέρι πέθανε σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, σε ηλικία 94 ετών.
