Ετικέτα: Εκδόσεις Πόλις

ποιος επιμένει να κατοικεί μέσα μας στο κέντρο αυτού που δεν ξέρουμε τι είναι και από το οποίο εξαρτάται η ζωή μας, τι έλλειψη απαντήσεων στις ερωτήσεις που κάνουμε χωρίς να λέμε τίποτα

Διαβάστε περισσότερα “Πάνω στα ποτάμια που κυλούν, António Lobo Antunes”

Ένα δωμάτιο ίσως γκρίζο. Στο κέντρο του ίσως να βρίσκεται ένα σκούρο καφέ ξύλινο γραφείο. Σε αυτό κάθονται δυο άντρες, ο ένας απέναντι στον άλλον, που μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο. Παράλληλα διαφέρουν πολύ, καθώς ο ένας απολογείται, ο άλλος ακούει.

Διαβάστε περισσότερα “Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα, Tanguy Viel”

Ρουμανία. Αρχές του 21^ου αιώνα.

Ένας Ρομά μαχαιρώνεται θανάσιμα. Σχεδόν κανένας δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται. Ύστερα, σκοτώνεται άλλος ένας. Και μετά από λίγες μέρες ακόμη ένας. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες πληθαίνουν επικίνδυνα. Ώσπου αυτός ο κατά συρροή δολοφόνος, που σκοτώνει χαρακτηριστικά με το στιλέτο του, δεν αργεί να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον του Τύπου. Ο φόβος και η ανασφάλεια δεν αργεί να απλωθεί στην κοινωνία και αρχίζει να επηρεάζει σιγά σιγά όλους.

Διαβάστε περισσότερα “Το Στιλέτο, Bogdan Teodorescu”

O Λάννυ είναι ένα παιδί. Είναι μια ιδέα, ένας φόβος, μια ελπίδα. Είναι ένα φανταστικό ον και παράλληλα ένα πολύ πραγματικό πλάσμα που ζει δίπλα μας, μέσα μας. Είναι ένα σχέδιο, μια ζωγραφιά ή μια καρικατούρα. Και το βιβλίο του Porter είναι ακόμα μια φορά μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι ένα δράμα, ένα παραμύθι, μια αλληγορία, ένα έργο τέχνης, μια μουσική πράξη, ένα θεατρικό δρώμενο, ένα παιχνίδι, ένα ποιητικό σύμπαν. Είναι όλα και τίποτα από αυτά.

Διαβάστε περισσότερα “Λάννυ, Max Porter”

Είναι εκείνες οι ημέρες του χρόνου που αγαπάμε να μισούμε -ή το αντίστροφο· εκείνες οι μέρες κατά τις οποίες οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε τι πήγε καλά και τι όχι, τι καταφέραμε και τι όχι… Το παρήγορο είναι ότι λίγες μέρες αργότερα επιστρέφουμε στα συνηθισμένα και ξεχνάμε για λίγο αυτή την πλευρά του εαυτού μας. 

Αν είναι να μιλήσουμε για κάτι λοιπόν, και καθώς για όλα τα υπόλοιπα χρειάζεται χρόνος και κόπος, ας μιλήσουμε για τα βιβλία που αγαπήσαμε την χρονιά που πέρασε.

Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία της χρονιάς”

Αυτό το καλοκαίρι το αποχαιρέτησα με το βιβλίο Τίποτε δεν χάνεται. Το βαθιά πολιτικό, παθιασμένο και συγκινητικό νουάρ μυθιστόρημα της νεότατης Cloé Mehdi, που έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, έχει στο επίκεντρο το ζήτημα της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας στη Γαλλία.

Διαβάστε περισσότερα “Τίποτε δεν χάνεται, Cloé Mehdi”

Στη καρδιά του καλοκαιριού. Αν κλείσεις για λίγο τα μάτια σχηματίζονται μεμιάς εικόνες· σκόρπιες και συχνά ασύνδετες. Ξεπηδούν ήχοι από παντού· ο παφλασμός των κυμάτων, το τραγούδι των τζιτζικιών, ο ήχος της σελίδας του βιβλίου όταν ένα ελαφρύ αεράκι το σπρώχνει δεξιά ή αριστερά. Και λιγοστοί κόκκοι άμμου που κολλάνε ανάμεσα στις σελίδες.

Διαβάστε περισσότερα “Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.”

Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πως μπορούν ορισμένοι συγγραφείς να γράφουν τόσο καλά για πράγματα που δεν έχουν ζήσει. Παιδιάστικη σκέψη, ωστόσο, ολοκληρώνοντας το σπαρακτικό και άκρως πρωτότυπο βιβλίο Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, συνειδητοποίησα ότι σε όλα όσα γράφει ο David Diop είμαστε κατα κάποιον τρόπο μέσα και ας μη τα έχουμε ζήσει. Και ας είναι τόσο μακριά μας ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατα τη διάρκεια του οποίου διαδραματίζεται η ιστορία του.

Διαβάστε περισσότερα “Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, David Diop”

Κοιτάξτε πόσο υπέροχα μαύροι είμαστε. Και, καθώς χορεύουμε, δεν είμαι η δεκαεξάχρονη Μέλοντι, δεν είμαι η άλλοτε εξώγαμη κόρη των γονιών μου – είμαι ένα αφήγημα, μια παραλίγο λησμονημένη ιστορία. Που τη θυμήθηκαν.

Η Άιρις γίνεται μητέρα στα δεκαπέντε της, ενώ είναι ακόμα παιδί. Ενώ ακόμα ανακαλύπτει τον ίδιο της τον εαυτό.

Η μητέρα της, η Σέιμπι, μεταμορφώνεται σε βράχο. Σκληρό και ανθεκτικό για να αντέξει τα χτυπήματα.

Η μικρή Μέλοντι μεγαλώνει με τη λαχτάρα της μαμάς. Ωστόσο, η μαμά της προτιμά να λέει ότι είναι η μεγάλη της αδερφή.

Διαβάστε περισσότερα “Κάτι αστραφτερό, Jacqueline Woodson”

Διαβάστε περισσότερα “Τρεις γυναίκες”