στο φως των βιβλίων
Αυτό το καλοκαίρι το αποχαιρέτησα με το βιβλίο Τίποτε δεν χάνεται. Το βαθιά πολιτικό, παθιασμένο και συγκινητικό νουάρ μυθιστόρημα της νεότατης Cloé Mehdi, που έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, έχει στο επίκεντρο το ζήτημα της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας στη Γαλλία.
Διαβάστε περισσότερα “Τίποτε δεν χάνεται, Cloé Mehdi”
Στη καρδιά του καλοκαιριού. Αν κλείσεις για λίγο τα μάτια σχηματίζονται μεμιάς εικόνες· σκόρπιες και συχνά ασύνδετες. Ξεπηδούν ήχοι από παντού· ο παφλασμός των κυμάτων, το τραγούδι των τζιτζικιών, ο ήχος της σελίδας του βιβλίου όταν ένα ελαφρύ αεράκι το σπρώχνει δεξιά ή αριστερά. Και λιγοστοί κόκκοι άμμου που κολλάνε ανάμεσα στις σελίδες.
Διαβάστε περισσότερα “Καλοκαίρι. Τα βιβλία του Ιουλίου.”
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πως μπορούν ορισμένοι συγγραφείς να γράφουν τόσο καλά για πράγματα που δεν έχουν ζήσει. Παιδιάστικη σκέψη, ωστόσο, ολοκληρώνοντας το σπαρακτικό και άκρως πρωτότυπο βιβλίο Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, συνειδητοποίησα ότι σε όλα όσα γράφει ο David Diop είμαστε κατα κάποιον τρόπο μέσα και ας μη τα έχουμε ζήσει. Και ας είναι τόσο μακριά μας ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατα τη διάρκεια του οποίου διαδραματίζεται η ιστορία του.
Διαβάστε περισσότερα “Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα, David Diop”
Κοιτάξτε πόσο υπέροχα μαύροι είμαστε. Και, καθώς χορεύουμε, δεν είμαι η δεκαεξάχρονη Μέλοντι, δεν είμαι η άλλοτε εξώγαμη κόρη των γονιών μου – είμαι ένα αφήγημα, μια παραλίγο λησμονημένη ιστορία. Που τη θυμήθηκαν.
Η Άιρις γίνεται μητέρα στα δεκαπέντε της, ενώ είναι ακόμα παιδί. Ενώ ακόμα ανακαλύπτει τον ίδιο της τον εαυτό.
Η μητέρα της, η Σέιμπι, μεταμορφώνεται σε βράχο. Σκληρό και ανθεκτικό για να αντέξει τα χτυπήματα.
Η μικρή Μέλοντι μεγαλώνει με τη λαχτάρα της μαμάς. Ωστόσο, η μαμά της προτιμά να λέει ότι είναι η μεγάλη της αδερφή.
Διαβάστε περισσότερα “Κάτι αστραφτερό, Jacqueline Woodson”
Annie Ernaux, Ornela Vorpsi, Ξένια Κουναλάκη
Λίγο πριν κυκλοφορήσει στα ελληνικά το δεύτερο βιβλίο της ταλαντούχας Jacqueline Woodson, από τις εκδόσεις Πόλις, ανατρέχω στο πρώτο της βιβλίο για ενήλικες. Το Ένα άλλο Μπρούκλιν το κατατάσσω ανάμεσα σε εκείνα τα σπουδαία αλλά ήσυχα βιβλία που αγαπώ πολύ. Εκείνα που έχουν μικρές, αλλά πολύτιμες, σιωπές ανάμεσα σε μεγάλες αλήθειες.
Διαβάστε περισσότερα “Ένα άλλο Μπρούκλιν, Jacqueline Woodson”
“Τα καλύτερα βιβλία είναι εκείνα που μας λένε αυτά που ήδη ξέρουμε.”
George Orwell
Ο Νοέμβρης έφερε τα πρώτα κρύα, ένα δεύτερο lockdown και πολύ ελεύθερο χρόνο για διάβασμα. Δύο βιβλία, ωστόσο, από όλα όσα διάβασα -και ήταν αρκετά- κατέλαβαν ξεχωριστή θέση μέσα μου, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Διαβάστε περισσότερα “Τα βιβλία του Νοέμβρη και ένα τραγούδι”
Ο φετινός Αύγουστος ήταν περίεργος, με τα πάνω του και (κυρίως) τα κάτω του. Όπως, σχεδόν, όλος ο χρόνος που διανύουμε. Προσωπικά, είχα την τύχη να τον περάσω διαβάζοντας ένα εξαιρετικό βιβλίο, την Μέση Αγγλία, το τελευταίο μυθιστόρημα του Jonathan Coe που κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Πόλις.
Διαβάστε περισσότερα “Μέση Αγγλία, Jonathan Coe”
Ο Πρίγκιπας με το φλιτζανάκι είναι ένα βιβλίο που αγάπησα πολύ, με θέμα του την προσφυγική κρίση. Είναι, επίσης, μια ιστορία που η Émilie de Turckheim όχι μόνο την έζησε η ίδια αλλά την αφηγείται με τον πιο όμορφο τρόπο.
Διαβάστε περισσότερα “Ο Πρίγκιπας με το φλιτζανάκι, Émilie de Turckheim”
Τον Ζαν Κλωντ Ιζζό μου τον γνώρισαν μια δεκαετία περίπου πριν Οι Βατσιμάνηδες της Μασσαλίας. Τον ξεχώρισα για την αμεσότητα και τους γοητευτικά μυστηριώδεις χαρακτήρες. Αλλά πιο πολύ τον αγάπησα για την μελαγχολία που απέπνεε. Κατάφερνε να αποτυπώσει στο χαρτί συναισθήματα πολύ προσωπικά, πολύ απλά. Διαβάζοντας πρόσφατα την Τριλογία της Μασσαλίας (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Ριχάρδου Σωμερίτη και Αλέξη Εμμανουήλ), δηλαδή το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, το Τσούρμο και το SOLEA, βρήκα παρόμοια στοχεία. Και είχα την ευκαρία να μπω για τα καλά στο κόσμο του Ιζζό και να τον χορτάσω.
Διαβάστε περισσότερα “Η Τριλογία της Μασσαλίας, Ζαν-Κλωντ Ιζζό”
